Çok yakınımın yakını ancak benim tam tanımadığım biriydi.
Ölümünü, ölüşünü, hastalığını bilmiyorum.
Zarafeti ve asaletiydi aklımda son kalan.
Bazen hayatın son sahnesine dikkatlice bakmak gerekebilir.
Kahve içtiğiniz insana, selam verdiğiniz güvenliğe farkında olarak bakmak.
Belki bu onun senin gözündeki son sahnesidir.
Ahhh kalanlara nasılda üzülüyoruz bazen atıyoruz içimize,
Boğazımıza kadar acı acı geliyor tadı.
Kaçınılmaz bir kalp ağrısı hissederiz elbette gidenin arkasından
Ancak sana tabi olanların ölümlerinde, hüznün yanında iyi giden
Garip bir huzur vardır.
Ağlamak güzeldir aslında çok güzeldir bazen, ama gözyaşımızı göstermek istemeyiz
Nedensiz bir şekilde geleneklerimize uygun davranırız. Siyah giyiniriz, gözlük takarız.
Gözümüzdeki yaşı saklarız.
Ölmek için bütün işlerimizin bitmesini bekliyoruz belki de.
Oysa bir telefon geliyor.
Ölenin aslında ölmediğini sana anlatıyor.
Yaşayanın aslında ölüden farksız olduğunu bir anda, bir nefes aralığında sana anlatıveriyor.
Sevil teyze anısına,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder